Mijn geheugen is vaak een gatenkaas, maar dit weet ik nog goed. Onze verloving op 12 juli 1987. Allebei net 19 jaar jong en we kenden elkaar bijna een jaar. Ondanks dat we elkaar nog geen jaar kenden wisten we het toen al, we gingen samen verder. Dus wilden we ons verloven en deden we dat ook. Onze vriendschapsringen werden verruild voor heuse verlovingsringen.
We stonden met de vouwwagen van mijn ouders op de camping in Lunteren. Wij met z’n tweetjes. Tegen 12 uur ‘s nachts hadden we de radio aangezet, zodat we direct als het 12 juli werd elkaar onze ringen konden aanschuiven. Dat was nog in de tijd dat de dag op de radio startte met het Wilhelmus. Met het volkslied op de achtergrond verloofden we. Dat zijn van die details die je, ondanks de gatenkaas af en toe, nooit meer vergeet.
Onze ouders en broer en zusjes kwamen die dag naar de camping om onze verloving met ons te vieren. Dat was hun eerste kennismaking met elkaar. En wat was dat meteen goed en fijn tussen beide families. Die band is gelukkig altijd goed gebleven. Ook nu nog steeds. Dat ze elkaar niet eerder ontmoetten, kwam doordat mijn man een vakantieliefde voor mij is en nou niet bepaald om de hoek woonde.
Ik was in 1986 op vakantie in zijn omgeving en deed ‘s middags met m’n vriendin op straat een beetje gek. Gewoon wat 18-jarigen-gedol met 2 jongens. Ze nodigden ons uit om ‘s avonds naar de plaatselijke dancing te komen. We gingen. En daar was als vriend van die 2 jongens dus ook mijn man. Die avond was onze laatste vakantieavond, de volgende dag gingen we naar huis.
200 Kilometer zat er tussen ons en we hadden elkaar slechts 1 avond gezien. Toch redden we het. Zonder internet en zonder mobieltjes. Zonder Whatsapp en zonder mail. We schreven brieven. Van die echte met een pen op papier... Op zolder hebben we hele stapels liggen. Altijd bewaard. Die van hem en die van mij. Zelfs het briefje waarop de 3 vrienden die eerste avond hun naam en adres schreven heb ik nog.
Ondanks de afstand en ondanks het autisme, wat hij toen natuurlijk ook al had maar waarvan we geen idee hadden, zijn we bij elkaar gebleven. En misschien dat juist de afstand er wel aan bijdroeg dat we elkaar snel en goed leerden kennen. Het waren tenslotte nooit korte afspraakjes, maar meteen hele dagen of weekenden die we vrij vlot samen waren. Het ene weekend ging ik met de trein naar hem, het andere weekend kwam hij naar mij getreind en logeerde hij bij ons thuis. En tussendoor schreven we dus per week ieder ook gemiddeld 2 brieven...
7 Maanden na onze verloving verhuisde hij naar mij en sloegen we samen onze vleugels verder uit. Ook met autisme is een lange relatie goed mogelijk, zolang de basis sterk genoeg is en je beiden blijft investeren in een SAMEN.
Op de foto waren we 19, nu zijn we 52, maar nog steeds net zo gek óp en mét elkaar als toen. Nog steeds dóen we ook gek samen. De foto werd een week na onze verloving gemaakt, toen we thuis een klein feestje gaven om het te vieren. Ik plaats ‘m uiteraard met toestemming van m’n man.
-Jolanda Hoenjet-de Jong-