Ik zat vanmorgen met m’n iPad in de voortuin wat te schrijven voor de groepen die ik beheer. Een groepsomschrijving aanpassen, ledencontact, dat soort dingen. M’n man was in de achtertuin bezig met het veranderen van onze overkapping. Naar Gamma, sjouwen, planken zagen. Het spierballenwerk dus.
Op een gegeven moment steekt hij z’n lachende bezwete hoofd om de voordeur: “Zal de werkman dan maar zélf voor wat te drinken zorgen?”
Ik, ook lachend: “Graag! Ik ben ook aan het werk, maar dan anders.”
We lachten om en met elkaar en m’n man maakte vervolgens cappuccino voor ons beiden. Ik zette nog snel een wasje aan en daarna dronken we samen in de achtertuin ons bakkie.
Zomaar een voorbeeld van hoe losjes het gelukkig bij ons kan. Dat was anders toen m’n man nog een baan had. Al zijn energie en ruimte voor ontspannenheid was toen opgebruikt.
De foto is van onze overkapping. Hij staat al jaren, maar beetje bij beetje veranderen en verbeteren we nog iets. In het linker open deel komt een raam wat opengeklapt kan worden. Zo kan het doorwaaien bij warmte, maar ook dicht als het wat frisser is.
Het is nu nog wat rommelig, maar straks helemaal klaar voor de zomer.
-Jolanda Hoenjet-de Jong-