Ik heb dit geschreven vanuit mijn eigen ervaring, vanuit het perspectief van partner en moeder van iemand met autisme. Dit gaat natuurlijk ook op als je zelf autisme hebt. En misschien nog wel meer. Ieder mens past zich binnen bepaalde grenzen aan aan een ander, maar verander je TE veel, doe je jezelf dan niet enorm tekort...?
Jaren terug zat ik aan de grond doordat ik langdurig over al m’n grenzen heen was gegaan. Ik wilde het vooral voor anderen goed doen. Niet alleen in het gezin, maar ook voor familie of buren, of... iedereen. Ik was op. Leeg. Ik ging veel te ver met mezelf aanpassen aan wat een ander nodig had, ik cijferde mezelf volledig weg ten gunste van de ander. Ik vond die ander blijkbaar bewust of onbewust belangrijker dan mezelf. Het sloopte me.
Ik kwam bij een POH terecht. Dat is een psycholoog die spreekuur houdt binnen de huisartspraktijk. Deze man leerde me naar mezelf te kijken. Naar mijn eigen aandeel in hoe het met me ging. Wat een eyeopeners kwam ik daar in die gesprekken tegen. Ik hield veel te veel ballen in de lucht. Bleef ondertussen vrolijk lachen en m’n best doen dat niemand zag hoe het echt met me ging. Ik had een masker op om mezelf te beschermen. Om mezelf groot te houden. Daardoor had niemand door hoe het écht met me ging. En dus veranderde er niets. Ja, alleen dat ik steeds dieper wegzakte. Ik verlegde m’n grenzen steeds vaker en verder voor mezelf. Tot het dus echt op was...
Ik legde de oorzaak dat ik over m’n grenzen ging bij de ander, maar dat bleek niet terecht. Daarmee loste ik het probleem ook niet op. Tenslotte, wie kan ik er de ‘schuld’ van geven als IK me blijf aanpassen? Juist, alleen mezelf! Klinkt wellicht kort door de bocht, maar in basis is het waar. Ik deed het toch echt zelf.
Voor deze verandering in mezelf moest ík de eerste stap zetten. Ik was verantwoordelijk voor hoe het met me ging, dus moest ik ook zelf de knop omdraaien. Verandering zullen we bij onszelf moeten laten beginnen. Altijd. Jouw eigen mindset ligt aan de basis van jóuw verandering. De eerste stap was dat ik dat ging inzien. De tweede stap was om de verandering in gang te zetten. En toen ik eenmaal die verandering in gang had gezet, veranderde het gezin en de omgeving als een domino-effect mee. Eigenlijk kon dat ook niet anders, want ik stond opeens werkelijk sterk voor mezelf, en hield daar ook aan vast.
Het is slecht voor je gezondheid als je alleen maar alles opzij zet en jezelf alleen maar aanpast aan de ander. Als je jezelf altijd wegcijfert, ziet een ander ook niet dat jij het anders zou willen en dat het ook anders kan. Dan verandert er dus ook niets. Kijk eens wat er gebeurt als je in kleine stapjes, of in een grote, daarmee stopt. In eerste instantie kostte het hier echt wel wat moeite, want ik deed ineens dingen die ik normaal niet deed, of nu juist wel, maar langzaam maar zeker wende iedereen aan mijn verandering. En ikzelf wende er ook aan, hoewel het best een dingetje voor me was om door te zetten. Mijn grenzen worden steeds meer gerespecteerd. Niet altijd, maar dan zie ik ook meestal meteen dat ik het toeliet dat men over die grens ging. Ik gaf er de ruimte voor.
Ik bedoel hiermee overigens niet dat je geen rekening meer met elkaar zou moeten houden. Ik probeer namelijk met alle liefde rekening met iedereen te houden, en in het bijzonder met man en zoon. Belangrijk is wel om dat binnen je eigen mogelijkheden en grenzen te gaan doen. Hoe lastig het ook mag zijn, wees lief voor jezelf. Ook als het leven ingewikkeld is, kun je van prikkeldraad nog een hartje proberen te maken. Als je de mogelijkheden maar blijft zien en verandering in gang durft te zetten.
-Jolanda Hoenjet-de Jong-