Het UWV. Voor veel mensen klinkt het niet als iets waar je met plezier naartoe gaat. De gedachten aan het UWV en de angst voor een herkeuring hebben mij persoonlijk jarenlang beziggehouden. Zowel voor m’n man als ook voor mijzelf. Stress. Bang voor dé envelop met uitnodiging in de bus. De kriebels had ik ervan. Zo bang dat een keuringsarts het niet zou begrijpen. Dat je daar zit, je hele verhaal vertelt en dan tegen een muur van onbegrip zou aanlopen. Onmacht en frustratie zou voelen en er niets tegen kon doen.

Al zijn hele werkzame leven heeft mijn man steeds periodes van uitval gehad. Overspannen heette dat destijds. Wisten wij veel. Hij werkte, viel een aantal maanden uit, bouwde op, werkte weer een jaar, viel uit, enz... Na de diagnose in 2006 werd pas duidelijk dat zijn autisme hier een enorme rol in speelde.