Inzicht krijgen in autisme is heel zinvol, ook als je al wat ouder bent en al meer dan 50 jaar samenleeft met je partner.
In de partnergroep die ik beheer, ‘Mijn Partner Heeft Autisme’, werd onlangs een erg mooie post gedeeld door Lea. Lea is een dame van 70+ en partner van een man met zeer sterke vermoedens van autisme. Met haar uitdrukkelijke toestemming mag ik haar verhaal als blog delen.
Lea vertelt over haar Voor en Na:
Ieder mens heeft in zijn leven denk ik wel een paar voor-en-na-momenten, omdat er iets gebeurde waardoor je leven anders werd. Een markering. Zo heb ik een leven voor en na het beseffen dat mijn man duidelijke kenmerken van autisme heeft.
Mijn VOOR was vijftig jaar van niet begrijpen waarom alles ging zoals het ging. Vol frustraties, verdriet, machteloosheid, eenzaamheid. Mijn man had toch gezegd dat hij me niet kon missen en dat hij van me hield? Maar waarom gedroeg hij zich dan zo vaak dat het juist leek of ik hem onverschillig was? Dat het leek of het hem niet interesseerde hoe ik me voelde? Dat hoorde niet bij het beeld wat ik had van liefde en houden van.
Waar was de verbinding, de steun, het gezien en gehoord worden, het meeleven? Waarom kwam hij na een ruzie nergens op terug en leek het of hij nergens mee zat, terwijl ik nog dagen van slag was? Waarom zag hij dat niet? Het was onbegrijpelijk voor me. Ik dacht dat als ik maar steeds weer uitlegde wat niet goed was, dat hij het eindelijk een keer zou begrijpen, maar er veranderde niks. Hij miste blijkbaar niks, voor hem was het goed. Lag het dan toch aan mij? Wilde ik teveel? Deed ik gewoon ‘moeilijk’, zoals hij weleens zei? Waarom voelde ik me zo vaak zo wanhopig?
Ik heb cursussen gedaan, intuïtieve ontwikkeling, gewerkt aan mezelf, maar dat hielp me in de relatie niet verder. Ik ben ook weleens naar een therapeute geweest, maar ook dit was voor mezelf. Tot het moment kwam dat ik niet meer kon en ik explodeerde. Voor de zoveelste keer wist ik niet hoe nu verder... Ik was zo gefrustreerd omdat mijn man weer iets niet gedaan had wat ‘elke man’ die van zijn vrouw hield wel zou doen. Bij de psychologe deed ik mijn verhaal, waarna voor het eerst het woord autisme viel. Toen begon het leven NA.
Ik ging lezen over autisme. Boeken, op internet, ik vond de partnergroep, las daar berichten en de reacties erop en ik las de blogs van Jolanda op ‘Ervaringen rondom autisme’. Elke keer leerde ik bij en ik had vele aha-en-ohh-zit-dat-zo-momenten. Ik ging begrijpen dat ik altijd iets verwacht had waaraan hij niet kon voldoen. Hij zag wel dat het met mij niet goed ging, maar wat kon hij daaraan doen? Hij had geen idee. Hij stond net zo machteloos als ik, want hij wist echt niet waarom ik nou zo boos was. En waarom ik de volgende dag nog boos was. Ik kreeg inzicht dat het geen onwil was maar onmacht. We dachten anders en we voelden anders, waardoor hij vaak niks van mij begreep en ik ook niet van hem. Dat is nu zo anders. Echt een wereld van verschil.
Misschien goed om ook te vertellen dat ik mijn eigen rugzakje meedraag. Als kind werd ik niet gehoord en niet gezien en de liefde die ik nodig had kreeg ik niet. Dat maakt dat ik me mijn hele leven al onbelangrijk gevoeld heb.
Ik heb veel gelezen over emotionele verwaarlozing, waardoor ik steeds beter inzicht kreeg in hoe ik dacht en waarom ik me zo voelde. Ik leerde om ook de impact van dit alles op onze relatie te zien…
Na het verwerken en loslaten van hoe het had kunnen zijn, een soort rouwproces waar ik doorheen ging, kon ik ook met andere ogen naar mezelf kijken. Het gaf zoveel ruimte. De leegte is weg. De zwaarte is weg. Ik voel me zo anders. Blij met wie ik ben. Ik mag er zijn. Soms ben ik weer net een verliefde puber en mijn man gaat daarin mee.
Ik geef nu aan waar ik behoefte aan heb en leg uit waarom. Hij begrijpt en volgt en pakt me geregeld uit zichzelf vast. Geeft aandacht, zegt iets liefs. Er is zoveel verbondenheid en wederkerigheid. Hij voelt het misschien niet altijd aan, maar begrijpt dat ik dat nodig heb en hij wil dat ik gelukkig ben, dus geeft hij. Dat heeft hij altijd gewild, maar hij wist niet hoe. Nu ik het aangeef is dat voor hem ook zo fijn!!
Voorheen waren er vaak verwijten over waar hij tekortschoot en dat gaf zoveel spanning bij hem. Nu is hij veel rustiger, is er minder stress en zijn er daardoor veel minder botsingen. Waar ik vroeger altijd bang was dat het zo weer kon escaleren, ben ik dat nu helemaal niet meer, omdat ik vertrouwen heb dat als er iets is het ook zo weer voorbij is.
Het is een lang verhaal, maar ik probeer hiermee iets van hoop te geven. Als het ons na meer dan vijftig jaar samenzijn lukt, lukt het misschien bij 1 van jullie ook. Al ben ik me bewust dat autisme een breed spectrum is en bij iedereen anders is. Meer kennis van autisme, meer begrip en inzicht in je partner met autisme, zien dat een andere benadering zoveel fijner kan zijn, helpt je verder. Maar ook naar jezelf kijken en bewust worden van je eigen aandeel en daaraan willen werken. Wij voelen ons zoveel fijner en ik gun dat iedereen uit de grond van mijn hart!! Veel liefs voor iedereen die het hele verhaal las.
Lea
Lieve Lea, ontzettend bedankt dat jouw verhaal de openbaarheid in mag. Ook ik hoop dat het een lichtpuntje voor iemand anders kan zijn. Niet alleen in onze groep, maar nu ook daarbuiten. Dat jouw verhaal een stukje hoop en inspiratie mag gaan zijn!
-Jolanda Hoenjet-de Jong-