Het autisme van je partner en de gevolgen voor de relatie accepteren, dat lukt niet zomaar. Waar ik ooit dacht dat ik het volledig aanvaard had, bleek dat maar een schijntje te zijn van wat er de jaren daarna nog aan begrip en acceptatie volgde. En zelfs nu, elkaar 37 jaar kennend en 17 jaar wetend van z’n autisme, zelfs nu leer ik nog bij. Over mezelf, over m’n man, over onze wisselwerking, over autisme.

Ook m’n man maakt nog steeds stappen voorwaarts. Stappen waarvan we ons nooit bewust waren dat ze nog gezet konden worden, maar die we nu toch zetten. Samen met een systeemtherapeut zijn we wat dingen aan het uitpluizen, en dat werpt z’n vruchten af. Wie m’n blogs al wat langer volgt weet dat wij onze weg al gevonden hadden en we het meestal goed hebben samen. En toch, toch zetten we momenteel totaal onverwacht nog wat puntjes op de i.

Ik beweer niet dat iemand waarbij de diagnose nog maar kortgeleden gesteld is niet al tot volledig begrip en acceptatie kan zijn gekomen, maar ik weet wel dat ik ooit dacht dat ik al op dat punt zat. Ik ben blij dat wij, ook al dachten we dat we alles al wel wisten, toch samen verder hebben gewerkt aan onszelf en aan ons samen.

Als je samen openstaat voor hulp, gun ik je een therapeut zoals wij nu hebben. Iemand die ons beiden respecteert en ons beiden hoort. Iemand die het gesprek echt de diepte in laat gaan en goed weet te sturen, zodat je bij het onderwerp blijft en je niet verzandt in 20 andere dingen. Iemand waarbij we ons beiden prettig voelen. Dat je je beiden op je gemak voelt is eerste voorwaarde!

Vlak na de diagnose hadden we soortgelijke gesprekken met een therapeut, maar daar voelde alleen ik de klik mee. M’n man had toen het idee zich tegen 2 vrouwen te moeten verdedigen. Zo was het niet, maar zo voelde hij het wel. Dat gevoel heeft hij nu totaal niet.

Hulpverlening ligt niet voor het oprapen, goede hulpverlening al helemaal niet. Onze huidige systeemtherapeut kwam op ons pad in een zware periode. We zochten er eigenlijk niet meer naar, maar op advies van een behandelend arts was ze er ineens. Of we gesprekken wilden. Hoewel we te zwaar zaten om dit erbij te kunnen hebben, hebben we het toch een kans gegeven. We dachten Nee, maar deden Ja. Volledig open, niets verwachtend en met frisse tegenzin stapten we bij haar de kamer in. Met het idee en de afspraak om gewoon per gesprek te bekijken of we ermee verder wilden. Inmiddels zijn we 7 keer geweest en staat het 8e gesprek gepland.

Zelfs als je denkt dat je alles inmiddels wel uitgevonden hebt, zijn er nog verbeterpuntjes. Een mens is nooit uitgeleerd. Als je samen open blijft staan om verder te ontwikkelen, ook al denk je dat je al op de top van kunnen en acceptatie zit, kun je zomaar verrast worden door mooie nieuwe inzichten.

Hoe gaat dat bij jullie? Is er acceptatie van elkaar en van elkaars anders-zijn? Of is er ruimte voor verbetering en kunnen jullie dat proces samen verder aangaan? Hoe lastig het ook is om goede hulp te vinden, zet dan alsjeblieft die eerste stap. Wie weet wat er nog samen met een therapeut aan mogelijkheden voor jullie relatie en jouzelf te ontdekken zijn…

-Jolanda Hoenjet-de Jong-