Zijn brein werkt anders dan het mijne, net als dat door een lichamelijke beperking zijn benen anders werken dan de mijne. Ik denk anders en ik loop anders. Dat hij anders liep had ik al vlot door toen we elkaar in 1986 leerden kennen, dat hij anders dacht viel in het begin minder op. Later wel, naarmate we samen verder kwamen. Maar ach, de bijzondere kijk die hij soms op dingen had, maakte hem ook tot wie hij was. Geen idee dat het 20 jaar later een naam zou krijgen. Autisme.

De diagnose van mijn man kwam in 2006.  De hulpverlener waarschuwde ons dat we in een rouwperiode terecht gingen komen. We lachten erom. Rouw? Doe niet zo gek. Wisten wij veel...

Deze blog is herschreven. Ik kwam er namelijk achter dat er nog een vijfde fase bleek te zijn.

Wat kun je doen als je partner autisme heeft, maar zelf niet aanvaardt dat hij/zij het heeft?

De eerste jaren na de diagnose (2006) zocht ik voor alles wat gebeurde de oorzaak bij het autisme. Terugkijkend zat ik vreselijk in de slachtofferrol. Ik zag de persoon die m’n man was niet meer, ik zag alleen het woord AUTISME in grote letters op zijn voorhoofd staan. Gaf het autisme de schuld van alles wat gebeurde. Ik ging er als partner echt onder gebukt. Tenminste, dat was wat ik mezelf had aangepraat en wat ik overal om me heen bevestigd kreeg. Ik las en hoorde dat je met een autistische partner niet samen kon leven.

De diagnose van mijn man kwam in 2006. Een jaar eerder, toen onze zoon de diagnose kreeg, werden we al gewaarschuwd dat we in een rouwperiode terecht gingen komen. We lachten erom. Rouw? Doe niet zo gek. Wisten wij veel...

De diagnose van m’n man kwam in 2006. In de jaren die volgden kwamen we met recht in die emotionele rollercoaster terecht. Graag vertel ik mijn verhaal en hoop hiermee een stukje steun te bieden aan mensen die nu in die fase van net na de diagnose zitten.