Zeggen jullie dat eenvoudige woordje nog weleens tegen elkaar? Een simpel “Dankjewel” voor dat kopje koffie, voor de jas die opgehouden wordt, een deur die opengedaan wordt? Voor die simpele dingen die je misschien inmiddels wel voor heel gewoon aanneemt? Gisteren werd ik me hier weer even extra van bewust. Dat als een partner iets voor je doet dat bijna als vanzelfsprekend gezien wordt, maar dat het dat echt niet altijd is. In het kort. Wij zijn ruim 34 jaar samen. M’n man kreeg in 2006 zijn diagnose autisme.
Graag deel ik ons moment. Het is niet iets specifieks voor relaties waarin een partner autisme heeft, dit geldt voor iedereen. Wel denk ik dat een relatie waarin niet alles vanzelf gaat, nog iets meer behoefte aan wederzijdse waardering kan hebben.
M’n man ging met me mee om garen te halen voor m’n nieuwe haakproject. Even snel samen op en neer naar het centrum. Wat ik heb uitgezocht is een grote deken waar ik 38 bolletjes voor nodig heb. Alles bij elkaar best prijzig dus, maar o zo mooi... We parkeerden de auto in de garage en liepen rechtstreeks naar de wolwinkel. Een winkel in een straatje waar ik als echte Utrechtse nog nooit van gehoord had. Een straatje ergens verstopt achter de Neude. M’n man had het op de kaart opgezocht en loodste ons er eenvoudig naartoe.
Wat een leuke winkel! We keken even rond en ik vroeg waar ik de serie garens kon vinden die we zochten. Vervolgens plukte m’n man heel behendig met zo’n grijper de bolletjes vanuit de bovenste vakken en controleerde ik het kleurnummer. Zo vulden we samen m’n mandje. Ik had de kleuren op internet uitgezocht en we keken of ze in het echt ook mooi waren. Één kleurtje wisselde ik voor een andere. M’n man keek en dacht met me mee. Geen één keer heeft hij gezegd “Jo, het is wel erg duur, moet je dit wel doen?”.
Daarvan werd ik me bewust toen we terug naar onze auto liepen. Ineens was er dat moment. Midden op de Neude hield ik stil, 2 papieren tasjes vol mooie kleurtjes tussen ons in. Ik keek hem aan en zei “Dankjewel”. Verbaasd vroeg hij waarom ik dat zei. “Nou, omdat je nooit moeilijk doet als ik graag iets wil, daarom Dankjewel. Je gaat spontaan met me mee, helpt me, je doet het gewoon. Dat waardeer ik.” We liepen gearmd terug naar de auto en reden naar huis. Ik blij met m’n bolletjes, m’n man blij dat ík blij was. Gewoon zomaar een mooi voorval op een simpele dinsdagmiddag. Gewoon genietend van dat kleine geluk.
M’n vorige haakwerk is net afgerond, ik ga nu dus beginnen met m’n nieuwe uitdaging, maar eerst wilde ik dit met jullie delen. Misschien maakt het je ook bewust om eens wat vaker Dankjewel tegen elkaar te zeggen.
Dit soort kleine dingetjes zijn belangrijk, ze maken het verschil tussen vanzelfsprekendheid en oprechte waardering.
-Jolanda Hoenjet-de Jong-